Carolien en haar familie werden gestalkt

'Vervolgens zocht hij regelmatig contact met mij via mail en WhatsApp. Hij stelde mij praktische vragen, zoals “Ik kom je dochter tegen bij een workshop, hoe kan ik daarmee omgaan?” Maar ook: “Ik wil je dochter graag vertellen dat het me spijt, ik wil graag weer met haar kunnen omgaan”. Mijn dochter had daar geen interesse in. Toch bleef hij contact met mij zoeken om een gesprek met haar af te dwingen. Toen hij stuurde: “De wereld is zo oneerlijk, u heeft haar in uw leven en ik moet het met haar in mijn hoofd doen”, beseften we dat dit niet oké was. Op dat moment was het al een aantal maanden aan de gang.'

'Vervolgens gebeurden er nog een aantal dingen, waardoor we beseften dat dit niet normaal was. Zo vroeg hij of hij boodschappen voor ons kon doen, terwijl hij niet eens in de buurt woont. Op een dag klopte hij ’s avonds laat op het keukenraam. Op dat moment zag ik dat het echt niet goed met hem ging en dat hij hulp nodig had. Ik zei dat hij weg moest gaan en belde de rector. De docent vertrok richting huis. De rector ging na of hij goed thuis kwam. Die avond kreeg ik nog 35 berichtjes, en die waren niet allemaal even vriendelijk.'

'De rector adviseerde ons om melding te doen bij de politie. Dan wist de politie er in ieder geval alvast van, mocht hij nog eens langskomen. Samen met mijn man ging ik naar het politiebureau. Onze kinderen vertelden we om niet de deur open te doen als hij langs zou komen. Stalking kwam nog steeds niet in ons op; wel dat we werden lastiggevallen. De politie noteerde alles en zou een onderzoek instellen. Dat was fijn. We moesten alles bijhouden en bewaren, en eventueel foto’s maken als we zijn auto in de buurt zagen staan. En we moesten direct bellen als hij weer langs zou komen.'

'Al snel stond hij weer voor de deur. De politie was snel ter plaatse. Later vertelde de politie ons dat er al eerder meldingen waren gedaan tegen de docent en dat hij werd verdacht van 3 misdrijven: grooming, stalking en pedofilie. Ik dacht dat je voor stalking veel langer lastig gevallen moest worden. Nu was het tijd voor aangifte.’

‘Mijn dochter had alle berichten van de docent direct verwijderd. Ik gelukkig niet; ik had bijna alle berichten die ik van hem had ontvangen bewaard. Hierdoor deed ik aangifte, vlak voor onze vakantie.  Tijdens die vakantie ging het mis. Op de camping in Luxemburg wachtte hij ons op. “Ik heb er 350 km voor over gehad om even met je dochter te kunnen praten, al is het maar 2 minuten.” Dat ging natuurlijk niet gebeuren. Uiteindelijk is hij weggegaan. De politie in Nederland heeft ons én zijn huis in de gaten gehouden. We zouden het horen als hij weer in Nederland was; 2 dagen later was hij thuis. Die 2 dagen waren rampzalig; we dachten hem overal te zien. En ook daarna, konden we niet echt tot rust komen.'

'Na de vakantie vulden we de aangifte aan. Vervolgens kwam ik in contact met Slachtofferhulp Nederland. Ik had vooral behoefte aan praktische hulp; emotionele steun vond ik in mijn eigen omgeving. De praktische hulp was nuttig. Zo was het echt niet in me opgekomen dat we onze verprutste vakantie misschien vergoed konden krijgen. Verder benadrukte de medewerker– net zoals de politie – dat ik direct moest bellen als hij weer langs zou komen. De medewerker herinnerde me ook aan mijn valkuil de docent te willen helpen. Maar ik moest me richten op mezelf en mijn gezin.'

‘Na de aangifte en de gebeurtenissen in de vakantie, ging het snel. Een rechtszaak volgde, waarin ik gebruikmaakte van mijn spreekrecht. De zaak loopt nog, omdat de docent in hoger beroep is gegaan en daarna nog in cassatie. Daardoor is het contact- en straatverbod nog niet actief. Soms kom ik hem  tegen, maar gelukkig zoekt hij geen contact meer.’

‘Ik raad iedereen aan naar de politie te gaan als je wordt lastiggevallen. Ook als je twijfelt of het ‘erg genoeg’ is en je niet weet of het stalking is. Achteraf gezien, zou ik eerder naar de politie gaan. Al ga je alleen om informatie te krijgen. Je hoeft niet meteen aangifte te doen. Als ze weten wat er speelt is dat al fijn.’