Philip werd op jonge leeftijd misbruikt

'In september 2017, tijdens een weekendje weg, hadden mijn zus en onze partners het over onze jeugd. Mijn zus vroeg me of ik had meegekregen dat er op de kostschool waar ik als jonge tiener op zat, ontucht gepleegd bleek te zijn. Ik gaf aan dat ik dat wist. Waarop ze vroeg of ik zelf ook misbruikt was. Op een frank en vrije toon zei ik: 'Ja.' Mijn vrouw, mijn zus en haar man keken me verstijfd aan. 'Waarom reageren jullie zo panisch?' zei ik nog. 'Het is 57 jaar geleden gebeurd. De dader is lange tijd geleden overleden en ik heb het wel voor mezelf verwerkt.' De spanning bij mijn vrouw en mijn zus was groot. Hun reacties zetten me aan het denken.'

'Direct nadat ik over mijn misbruik had verteld, kwamen de klachten. Rusteloosheid, vermoeidheid, nachtmerries en hevig transpireren. Ik vroeg me af of dit klachten waren door het misbruik als kind. Want ik had er toch nooit last van gehad? Al snel kwam ik uit bij Verbreek de stilte: de website van Slachtofferhulp Nederland over seksueel misbruik. Ik stuurde een mailtje en kreeg de vraag of ik een medewerker wilde spreken. Dat wilde ik, op voorwaarde dat ik mijn echtgenoot mee mocht nemen tijdens het intakegesprek. Dat kon gelukkig. Tijdens een eerste consult was ik nuchter in mijn omschrijvingen. Maar de medewerkster vertelde dat ik via mijn woordkeuze onbewust verraadde dat ik nog wel degelijk slachtoffer was. Vanaf dat moment raakte het me. Alle lichamelijke klachten die ik sinds kort ervoer, waren het bewijs dat ik wel degelijk getraumatiseerd was.'

'De dame van Slachtofferhulp nodigde me uit voor een lotgenotengroep. Dat leek me helemaal niks. Vanuit mijn achtergrond als sociaal-cultureel werker zou ik toch alleen maar de regie pakken. En ik zag ertegen op het met andere mensen te delen; dat had ik nog niet eens met mijn drie zonen gedaan.
Haar wijze woorden waren: 'Verbreek de stilte en ga in gesprek met je huisarts en met je dierbaren.'

Daarna heb ik mijn zonen en mijn acht broers en zussen en hun partners verteld over het misbruik. Het leverde veel steun en begrip op, wat me de kracht bood om deel te nemen aan de lotgenotengroep.'

'Het seksueel misbruik inhoudelijk bespreken met mijn echtgenote heb ik nooit echt gedaan. Ik heb enkel verteld dat ik misbruikt ben. Dat zette onze relatie onder druk. Ik kon geen woorden vinden en zij niet invoelen wat er was gebeurd. Die lotgenotengroep was een goeie zet. Ik was de enige man en ook de enige oudere in een praatgroep met alleen maar vrouwen. Dat heb ik bespreekbaar gemaakt. Ik wilde namelijk niet dat de vrouwen in de groep mij zagen als een man die ook tot zoveel ellende in staat zou kunnen zijn. Ze zagen echter eerder het twaalfjarige misbruikte jongetje dat nog steeds in me zat. De herkenning en de gedeelde gevoelens die we konden delen; wat een bijzondere ervaring was dat!'

'Het lotgenotencontact gaf mij een duwtje in de rug om traumabehandelingen te starten. Met als gevolg dat ik geen nachtmerries meer heb en een weg heb gevonden erover te praten met mijn vrouw en de rest van mijn omgeving.

In ruim een jaar tijd heb ik een onverwerkt trauma van een gebeurtenis van ruim 55 jaar geleden kunnen verwerken. Ik ben nu een leukere partner, vader en opa en voel me gelukkig. Ik heb geen behoefte aan juridische stappen of aan verontschuldiging vanuit de kerk of de kostschool. Ik besteed mijn energie liever aan genieten van mijn nieuwe vrijheid. En aan het delen van mijn verhaal en het helpen van lotgenoten. Want ik zwijg niet meer. Zo heb ik ook mijn verhaal gedeeld in de online community voor lotgenoten van Slachtofferhulp Nederland.'

'De lotgenotengroep van Slachtofferhulp is echt de start geweest. Het face-to-face praten met lotgenoten was zo belangrijk voor me. Het zorgde voor de opstart om aan verder aan mezelf te werken. Dat probeer ik te delen in de online lotgroepencommunity.'

'En natuurlijk krijg ik de rillingen als ik ervaringsverhalen lees en moet ik even slikken voor ik iemand kan adviseren. Maar het begint bij de stilte verbreken. Dat zeg ik ook tegen jonge slachtoffers. Begin er nu mee. Deel je verhaal, zoek hulp en zoek je weg. Ook geef ik ze mee dat het mij heeft geholpen om gevoelens van me af te schrijven. Dat kan door je verhaal te delen in de online community, maar ook door een dagboek bij te houden en voor jezelf te omschrijven wat je precies voelt.'