Jack verloor zijn zonen door moord en zelfdoding

'Ik dacht dat drugsgebruik alleen speelde bij families waar het een rotzooitje is. Drugsgebruikers zijn meesters in het verbergen van hun verslaving. Onze zoon kwam nooit thuis met idiote ogen. Hij was dan ook geen zware gebruiker of dealer; eerder een jongen met een stoornis en extra gevoeligheid voor drugsgebruik.

Het ging tijdens deze bewuste Koninginnedag ook goed met hem. Na een confrontatie met mijn vrouw en mij een paar maanden daarvoor was hij tot inkeer gekomen. Hij zocht psychiatrische hulp en probeerde te stoppen met drugs. 2 dagen voor zijn sterfdag was hij nog bij ons op de camping op bezoek geweest. Om zijn moeder een verjaardagscadeautje te brengen en met zijn broertje een ijsje te eten. Later op de dag nam hij nog afscheid met de woorden: ‘Dag, pap'.'

'Een paar uur voor zijn dood belde hij nog om te vertellen dat hij bij vrienden bleef slapen. De dag na Koninginnedag zou hij gaan werken, maar eerst bij ons thuis even zijn lunchpakket ophalen. Ik was daarom de volgende morgen al vroeg wakker om hem nog even te zien. Maar hij kwam maar niet. Toen uiteindelijk de deurbel ging, deed ik opgelucht open. Toen daar een tweetal agenten stond, wist ik het direct. 'Pascal is overleden?', vroeg ik. Na bevestiging hiervan voelde ik de grond onder mijn voeten verdwijnen. Je wereld stort in. Mijn maag keerde zich om. Ook vanwege het idee dat ik mijn vrouw en andere zoon kon gaan wakker maken. Om het afgrijselijke nieuws te delen.'

'Het verdriet rondom onze oudste zoon wordt minder, maar het gemis wordt evenredig groter. We besloten als ouders om na zijn dood onze liefde en zorg zo veel mogelijk aan onze andere zoon te besteden.
Hij is 10 jaar na overlijden van zijn grote broer gediagnostiseerd met een vorm van schizofrenie, waarbij manische en depressieve periodes elkaar afwisselen. Deze werden in die tijd alleen maar steeds heftiger. Door de moord op zijn broer kreeg hij vervolgens een posttraumatische stressstoornis.

In 2011 overleden in een tijdsbestek van een kwartaal ook nog eens meerdere dierbaren van onze jongste zoon. Een vriendin en een goede vriend in een tijdsbestek van 3 dagen. En een paar maanden later zijn oma. Toen is er van alles en nog wat in zijn hersenpan geknapt. Niet veel later bevrijdde hij zichzelf van het leven.'

'Het verdriet door de zelfdoding is van een andere aard dan het verdriet na de moord. Het leven van onze oudste zoon is ontnomen. Onze jongste zoon heeft de keuze gemaakt voor een vorm van zelfeuthanasie; het achterlaten van een rotleven. ‘Zelfmoord’ is een rotwoord. Ieder overlijden is verdrietig. Toch zijn we ‘blij’ dat hij verlost is van zijn psychisch lijden. Remy heeft zijn rust én is bij zijn broer. Dan hebben wij maar wat meer verdriet tijdens onze laatste jaren op aarde.'

'Na de dood van mijn eerste zoon kwamen er vrijwilligers van Slachtofferhulp langs voor mentale steun. Ondanks hun goede bedoelingen, was het voor hen best een zware taak om ons bij te staan. 

Ik ben betrokken bij verschillende initiatieven voor lotgenotencontact en inmiddels voorzitter van de Federatie Nabestaanden Geweldslachtoffers (FNG). De ervaringen met slachtofferhulp van mijzelf en lotgenoten heb ik kunnen delen met bestuursleden van Slachtofferhulp Nederland. Onze ervaringen zijn gebruikt om de dienstverlening te verbeteren. Daar ben ik best trots op. Professionele hulp en lotgenotencontact voor slachtoffers en nabestaanden vormen immers de eerste stappen op weg naar herstel.’