Anja deelde haar verhaal in een lotgenotengroep

'Op mijn 48e kwam een aantal dingen bij elkaar, waardoor ik weer in contact kwam met Slachtofferhulp Nederland. Eén van de daders, die mij nog steeds bedreigde, overleed. Vanaf dat moment durfde ik pas te gaan praten. Bij het indienen van een aanvraag voor schadevergoeding voor slachtoffers van pleeggezinnen, kreeg ik hulp van Slachtofferhulp Nederland. Toen ik hoorde dat er een lotgenotengroep zou starten voor slachtoffers met een verleden van seksueel misbruik zei ik: "Zet me maar op de lijst".'

'De intake was fijn en duidelijk. Op basis van waar ik zat in mijn verwerkingsproces, maakte de medewerker de inschatting of ik in de groep paste. Gelukkige paste het. Gedurende 4 maanden zouden we ongeveer eens per 2 weken bij elkaar komen. Per bijeenkomst stond een thema centraal. Bijvoorbeeld contact met je familie of met je partner, of hoe je omgaat met intimiteit. Die duidelijke structuur was prettig.'

'Enige tijd later gingen we van start. De eerste keer was als een fijn en warm bad. Het was meteen raak en ik wist direct dat ik hiermee door wilde gaan. Elke bijeenkomst kwam bijvoorbeeld aan bod waar je stond in je verwerking of hoe het met je zelfbeeld of met de opvoeding van je eventuele kinderen ging. Eén ding stond altijd centraal: niets moet, en alles mag.'

'De gespreksleider zorgde ervoor dat iedereen die dat wilde, aan bod kwam. Ik voelde me gehoord. Als een onderwerp moeilijk was, legde de gespreksleider het uit aan de hand van een stukje theorie. Hierdoor begreep ik steeds meer over de gevolgen en mijn reacties. En ik ontdekte dat anderen soortgelijke gevoelens kenden. Zij begrepen wat ik bedoelde, zij kenden bijvoorbeeld ook mijn angst om een verlofdag aan te vragen op je werk. Zij begrepen wat daar achter zat; dat ik het gevoel had dat niet waard te zijn. Ik was niet gek, er waren anderen die dit ook dachten. Die herkenning, dat was zo fijn.'

'In totaal waren het 8 bijeenkomsten. We hebben gedeeld, gehuild maar ook heel veel gelachen. Niets was gek. De sfeer was ontspannen; iedereen was vrij te delen wat hij of zij wilde delen. Je hoefde je niet schuldig te voelen, je hoefde het niet uit te leggen, je kon gewoon delen. Dat vond ik het meest waardevolle van de lotgenotengroep.'

'Ik zou het iedereen aanraden naar een lotgenotengroep te gaan. Maar: je moet er wel aan toe zijn. Je moet op een bepaald moment in je verwerkingsproces zijn. In de intake is hier veel aandacht voor; als het voor jou – nog – niet het juiste moment is, dan komt dat naar voren in de intake. Praat dan wel al over wat er is gebeurd; kom uit je eenzaamheid. Het is zo eenzaam als je het voor je houdt.'