Janny's dochter overleed na een verkeersongeval

'Maartje was de middelste van 5 kinderen en leek van alle kinderen het meest op mij. Ze had veel vrienden en een leuke vriend. Hoe ga je dan verder als gezin na zo'n verlies? Dat weet je even niet, maar wel wist ik dat we de leegte altijd zullen blijven voelen. Ook wisten mijn man en ik zeker dat we verder moesten voor onze andere vier kinderen.'

'De avond van het ongeval kwam Fred van Slachtofferhulp Nederland bij ons thuis. Hij vroeg wat hij voor ons kon doen. We wilden en konden de meeste dingen zelf regelen. Toch heeft hij ons met praktische zaken geholpen. Zo heeft hij geregeld dat we het politierapport in mochten kijken, want we wilden precies weten hoe het ongeluk gebeurd was.'

'Tijdens het strafproces van de vrachtwagenbestuurders heb ik Fred ook om advies gevraagd. Hij vertelde precies hoe het strafproces verloopt en wie welke rol heeft. Dat deed hij echt heel netjes. Ook heeft hij mij gewezen op de mogelijkheid van het spreekrecht of een schriftelijke slachtofferverklaring.'

'In verband met mijn emoties koos ik voor een schriftelijke verklaring. Het was fijn dat Fred ons wees op deze mogelijkheid en ons zo goed heeft voorbereid op het strafproces. De vrachtwagenchauffeurs uit Italië zijn berecht, maar daar krijgen wij onze dochter natuurlijk niet mee terug.'

'2 jaar geleden vroeg Fred of ik deel wilde nemen aan lotgenotencontact bij Slachtofferhulp Nederland. Dat wilde ik wel en samen met mijn man ben ik naar de bijeenkomsten gegaan. Tijdens de bijeenkomsten ontmoette ik andere ouders die ook hun kind hebben verloren door een verkeersongeluk.'

'Ik verwachtte tips te krijgen over hoe ik mijn kinderen kan helpen bij het omgaan met het verlies van hun zus, maar dit kwam niet aan bod. We hebben vooral veel gepraat over het verlies, ons gevoel en hoe we daarmee omgaan. Zo kun je last hebben van schuldgevoel, of juist heel boos zijn dat je omgeving je niet durft aan te spreken.'

'Door de verhalen van andere nabestaanden te horen, leerde ik beter omgaan met mijn eigen gevoelens. Je hebt als ouders onderling vaak aan één woord genoeg, want je hebt allemaal hetzelfde meegemaakt. Ik heb verteld over wie Maartje was, en hoe trots ik er op ben haar moeder te zijn.'

'Als ik terugkijk op het lotgenotencontact ben ik blij dat we hebben deelgenomen, want je komt er altijd sterker uit. Mijn man en ik kunnen nu over haar praten met een lach en een traan, in plaats van alleen met een traan. We kijken nu terug op wie Maartje was en niet naar dat we haar kwijt zijn.'

'Ik geef al een paar jaar verkeerseducatie wat wordt georganiseerd door Slachtofferhulp Nederland in samenwerking met het Regionaal Orgaan Verkeersveiligheid Zeeland. Samen met een begeleider van Slachtofferhulp en een aantal nabestaanden verzorgen we lessen op middelbare scholen.'

'Ik had in het begin niet het idee dat een klas op mijn verhaal zat te wachten, maar dat bleek wel het geval te zijn. Na een paar keer meekijken heb ik ook mijn verhaal verteld. Ik laat dan foto's zien en vertel over wie Maartje was. Ik hoop dat ze daardoor niet stoer doen in het verkeer maar extra goed opletten op de fiets of scooter, en later in de auto. Want je wilt niet dat een ander gezin hetzelfde mee moet maken.'

'Het is nu ruim 5 jaar geleden dat Maartje is verongelukt. We missen haar elke dag en steken ook nog elke dag een kaarsje bij haar foto aan. Al onze kinderen zijn nu bezig met hun verhaal op te schrijven. Dat wordt gebundeld in een boek waarin broers en zussen praten over het verlies van een broer of zus.'

'We moeten verder, maar op bepaalde momenten zoals met familiegelegenheden, blijft het moeilijk. Dan besef je dat je als gezin niet meer compleet bent en dat ook nooit meer zal worden.'