Bert werd 3 keer overvallen op de taxi

'De eerste keer dat dat het gebeurde, pakte ik mensen op bij het Amstelstation. Ik zette ze af en voor ik het wist werd ik beetgepakt en vastgebonden in m'n auto. Aan mijn eigen stropdas. Ik kon geen kant op. Ik moest al die tijd mijn voet op de rem houden omdat de auto in z'n vrij was gezet. Ik kreeg mijn telefoon uit mijn borstzak en belde de taxicentrale. Een kwartier later was de politie ter plaatse. Ze moesten eerst op zoek naar de daders. Ze kamden de omgeving rondom de auto uit. Keken in de bosjes en onder m'n auto. Het duurde uiteindelijk nog 10 minuten voordat ze mij los konden maken.'

'De tweede keer had ik een klant in de auto die een mes trok. Hij vroeg me mijn geld. Automatisch pakte ik m'n portemonnee en hij ging er met het geld vandoor. Geld doet me op dat moment helemaal niks.

De laatste keer stopte ik 's nachts voor iemand langs de kant van de weg. Ik deed m'n raampje open en kreeg direct een pistool tegen m'n hoofd. Ik heb een vrouw en zes kinderen. Ik kan je vertellen: op dat moment gaat alles even voor je langs.'

'Ik heb aangifte gedaan, dat was voor mij logisch. De politie heeft onderzoek gedaan, maar niks gevonden. Mijn portemonnee is na een van de overvallen na 3 maanden door iemand gevonden in het Amsterdamse bos. Ik heb hem met een zakje aangepakt, in de hoop de vingerafdrukken veilig te stellen. Maar de portemonnee zat onder schimmel, daar kon de politie niks meer mee.'

'Na de overvallen ben ik meteen weer gaan rijden. Deels noodgedwongen, er moet toch brood op de plank komen. De eerste dagen reed ik gewoon door de stad. Met de eigenaar van mijn leasemaatschappij naast me. Eerst 1 uurtje, toen 3 uurtjes. Mijn werk is door de overvallen wel veranderd. Het risico om overvallen te worden wil ik nooit meer lopen.

Ik zorg dat ik altijd weet wie mijn klanten zijn. Ik sta daarom alleen nog bij hotels en neem ritjes aan via de taxicentrale. Ik rij niet meer door de stad voor ritjes. Als mensen hun hand opsteken 's nachts, dan rij ik nu gewoon door. Het kost me veel geld, dat wel. Afgelopen jaar ben ik daardoor zo'n €4.000 misgelopen. Ik heb er gelukkig nog wel plezier in, de gezelligheid op de taxi.'

'Een ding is me duidelijk geworden: je moet je er overheen zetten en dat moet je zelf doen. Ik lach alles weg. Als ik vol zit, dan ga ik naar mijn buurman toe. Dan gaan we vissen of samen een potje bier drinken, dat helpt ook. Ik deel veel met m'n vrouw en kinderen, maar ik ben kostwinnaar en mijn gezin is afhankelijk van mij. Ik wil niet dat zij zich zorgen maken.'

'Wat me ook heeft geholpen zijn de gesprekken met Slachtofferhulp Nederland. Die medewerker heeft me 100 procent geholpen. Alleen al het feit dat hij er altijd voor me was. Hij zei: "Als je wat hebt, kom dan maar naar me toe." Dat heb ik 4 keer gedaan. Gewoon het hele verhaal eruit gooien, dat hielp. Maar eerlijk: het blijft toch in je kop zitten. Je duwt het weg, maar het blijft in je lijf zitten. Je moet er gewoon nuchter in blijven.'

'Ik heb 2 keer een aanvraag gedaan bij het Schadefonds Geweldsmisdrijven. Daar kan je een vergoeding van krijgen na een overval. De eerste keer kreeg ik niet zo gek veel. De tweede keer €1.500. Dat was voor een kleine week die ik niet had gewerkt. Deze vergoeding komt niet eens in de buurt van wat de overvallen me hebben gekost. Maar het is in ieder geval iets.'

'De aanvraagformulieren zijn door Slachtofferhulp Nederland voor me ingevuld. M'n kop stond er niet naar en het was te confronterend: als ik erover na ga denken, dan komt alles weer boven. En dan kan ik niet werken. Het was dus heel fijn dat iemand anders dit voor me kon doen.'