Zosha nam deel aan een lotgenotengroep
Zosha leerde door een lotgenotengroep te praten over een ingrijpende gebeurtenis uit het verleden. Voor hem was het de eerste stap naar het verwerken van deze gebeurtenis.
Zosha nam deel aan een lotgenotengroep
Toen Zosha met zijn ex-vriendin meeging naar de psycholoog voor een sessie, kwam een ingrijpende gebeurtenis uit zijn jeugd naar voren. Zosha had zijn problemen al die tijd voor zichzelf gehouden. Hij vond het idee van 1 op 1 gesprekken met een therapeut te heftig. De psycholoog tipte Zosha zich te verdiepen in lotgenotengroepen. Bij lotgenotengroepen deel je jouw ervaringen met mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt.
Zosha: 'Wat ik eigenlijk wilde is dat het niet continu over jou gaat, dat jij de hele tijd in de spotlights staat.'
Al snel kwam Zosha uit bij Slachtofferhulp Nederland en vond een lotengenotengroep die aansloot bij wat hij had meegemaakt. Na de aanmelding kwam er eest een kennismakingsgesprek.
Zosha: 'Ook om een beetje te kijken naar wat je precies verwacht van de groep en wat jij er uit zou willen halen. Op die manier matchen ze mensen een beetje bij elkaar. Dat is wel echt heel fijn. Ze nemen echt de tijd voor je. En je leert ook de begeleiders een beetje kennen.'
Minder alleen
Zosha kwam terecht in een groep van 6 mensen. Voor hem was het de eerste keer dat hij over de gebeurtenis uit het verleden sprak. Anderen in de groep waren al langer bezig met het verwerken van wat hen was overkomen. Dat zorgde voor verschillende gezichtspunten en waardevolle inzichten.
Hoewel Zosha van tevoren niet zeker wist hoe hij zou reageren op de verhalen van anderen, hielp het hem enorm om zich minder alleen te voelen.
Zosha: 'Je merkt wanneer iemand iets aan het vertellen is, dat het bijna lijkt alsof iemand jou omschrijft. Je voelt dus heel erg die herkenning. Dat je niet alleen bent, dat het niet raar is waarmee je zit of waar je over nadenk of wat je voelt.'
De tijd vloog voorbij
Er waren in totaal 6 sessies van 2 uur per keer. Twee uur klinkt misschien lang, maar voor Zosha was het zo voorbij.
Zosha: 'Het is niet zo dat elke sessie superzwaar was, zeg maar. Er werd ook heel veel gelachen en dat zorgt er ook voor dat je snel heel comfortabel met elkaar wordt.'
Iedereen kreeg genoeg tijd om zijn verhaal te doen. Daar zorgden de 2 begeleiders voor die elke keer aanschoven. Verder waren de begeleiders voornamelijk op de achtergrond. De groep zelf voerde het gesprek. Ze hielden wel in de gaten of iedereen aan het woord kwam en of alle onderwerpen ook echt aan bod kwamen. Ook vroegen ze na elke sessie hoe iedereen zich voelde. Er was er altijd de mogelijkheid nog even te blijven om na te praten.
'Gun jezelf om er iets mee te gaan doen'
Het lotgenotencontact is voor Zosha de start geweest van zijn verwerkingsproces. Waar hij het eerder wegstopte, heeft hij nu beetje bij beetje geleerd om over de gebeurtenis te praten. Hij voelt zich minder alleen en voelt ook minder schaamte rondom het onderwerp. Ondanks dat het nog steeds een moeilijk proces is, voelt het voor Zosha goed om er mee bezig te zijn. Zo goed zelfs dat hij na het lotgenotentraject heeft besloten te starten met 1 op 1 therapie.
Zosha: 'Mij heeft het dus heel erg gebracht dat ik er mee ben begonnen en dat ik de stap naar professionele hulp wat lager voor mijzelf maakte. Ik heb er zelf heel lang niks mee gedaan en het weggezet en weggestopt. Gun jezelf om, als je nog jong bent, er al iets mee te gaan doen zodat je er langer profijt van kan hebben want er is nooit een perfect moment.'