Dennis komt thuis te zitten na een auto-ongeluk

3:49 min

Dennis komt thuis te zitten na een auto-ongeluk

Dennis was samen met zijn neefje en oom onderweg naar een voetbalwedstrijd toen er ineens filevorming op de weg ontstond. Hij zag het gebeuren en kon op tijd remmen, maar de automobilist achter hem helaas niet.

Dennis: ‘Vervolgens zag ik een auto aankomen en dacht ik: Nou, hij komt wel héél snel. Ziet hij me wel?! Voor ik het wist, zat hij op mijn bumper. Hij raakte vol mijn linkerachterkant. Ik denk dat hij ongeveer zeventig kilometer per uur reed. Mijn neefje was wel een beetje in shock. Mijn oom was ondertussen naar de andere auto gelopen om te kijken hoe het daarmee was, maar die man was niet meer aanspreekbaar.'

De man in de andere auto moest uiteindelijk door de brandweer uit het voertuig worden gehaald. Dennis, zijn oom en neefje werden in de ambulance gecontroleerd. Gelukkig bleek dat er met hen niets ernstigs aan de hand was.

Verplicht thuis zitten

Dennis besluit de volgende dag weer aan het werk te gaan, maar merkt dat de hoofdpijn en pijn in zijn lichaam blijven aanhouden.

Dennis: 'Toen heb ik overlegd met mijn werkgever, en die zei meteen: “Joh, dit is niet goed, Dennis. Verplicht thuiszitten.”'

Eenmaal thuis merkt Dennis dat het inderdaad niet goed gaat, en er breekt een lastige periode voor hem aan.

Dennis: 'Fysiek kon ik in die tijd eigenlijk niet zoveel doen, en dat viel me best zwaar. Na het ongeluk had ik veel last van overprikkeling en hoofdpijn, waardoor ik heel veel dingen niet kon doen. Normaal heb ik mijn uitlaatkleppen: muziek maken, muziek luisteren, naar feestjes gaan en sporten. Maar ja, dan valt alles in één keer weg. Stel je voor dat je gestrest bent, iets wilt doen om tot rust te komen, en dat kan dan niet. Het enige wat overbleef waren ademhalingsoefeningen of tot rust komen en naar buiten kijken. En dat was in de eerste paar dagen heel zwaar. Omdat je stil staat, ga je over alles nadenken.'

Praat erover

Dennis: 'Ik was helemaal geen prater en ben heel verlegen. Ik dacht ook: Ja, ik heb een ongeluk gehad, who cares? Het is geen ramp, ik leef toch nog? Dus waarom zou ik het vertellen? Dat is me best wel kwalijk genomen.

Ik begrijp dat het voor veel mensen een grote stap kan zijn om erover te praten. Als je moeite hebt met praten of geen mensen in je omgeving hebt, kun je naar Slachtofferhulp gaan. Of misschien toch met je collega's praten.

Ik ben er wel sterker door geworden, op mentaal vlak vooral. Alle dingen in het leven gebeuren met een reden en dat vormt je uiteindelijk tot de persoon die je vandaag de dag bent.'