Eigen schuld, dikke bult?

Victim blaming betekent letterlijk: het slachtoffer de schuld geven. Vaak zonder dat mensen het doorhebben, zeggen ze dingen met een beschuldigende ondertoon. Dat doen ze meestal niet met kwade bedoelingen, maar omdat ze voor zichzelf proberen te verklaren hoe zoiets vreselijks kan gebeuren.

• Waarom heb je niets gedaan om het te stoppen?
• Ben jij ‘s nachts door dat park gefietst, in je eentje?
• Waarom heb je ook naaktfoto's naar die persoon gestuurd?
• Wie springt er dan ook tussen twee vechtende mensen in?
• Wie trapt er nou in zo’n nepmail?
• Waarom heb je zomaar geld overgemaakt naar die persoon?
• Wees maar blij dat het niet erger is.
• Je bent ook veel te lief, je moet meer van je afbijten.

Wanneer mensen in de omgeving van een slachtoffer kritische vragen stellen of de gebeurtenis kleiner maken, kan iemand zich dubbel slachtoffer gaan voelen. Dit is schadelijk en staat het herstelproces in de weg.

Ook kan victim blaming bestaande gevoelens van schuld en schaamte versterken. Veel slachtoffers worden al achtervolgd door hun eigen twijfels en vragen over wat ze anders hadden kunnen doen. Indirect beschuldigende opmerkingen van anderen kunnen ervoor zorgen dat die gevoelens heftiger worden. Het is als helper goed om te beseffen dat het slachtoffer nooit de schuldige is, dat is alleen de dader.

Een indirect beschuldigende opmerking is gauw gemaakt. Victim blaming komt dan ook veel voor: bij instanties en hulpverleners, maar ook bij familie en vrienden van een slachtoffer. Soms is dat een bewuste keuze, bijvoorbeeld wanneer een advocaat van de verdachte vragen stelt aan het slachtoffer tijdens een zitting. Daarmee probeert de advocaat de rol van de verdachte kleiner te maken en die van het slachtoffer groter. Maar in de meeste gevallen gebeurt victim blaming zonder nadenken en zonder opzet.